wielkanocne pisanki...

Tak, tak wiem za oknem wiosna w rozkwicie, każdy wypatruje słońca i soczystej zieleni przybliżającej do letnich dni i już skrycie, a może wręcz otwarcie marzy o wakacjach, a ja tu Wam pisanki pokazuję. Ale wybaczcie proszę. Poślizg mam spory, a zobowiązałam się zreferować i pokazać to co udało mi się stworzyć przez ostatnie miesiące.
     Niemal w przededniu świątecznych dni - jak zwykle u mnie - postanowiłam zrobić drobne podarki dla bliskich mi osób. Ponieważ dawno nie bawiłam się w decoupage - wybór padł na tę właśnie technikę.
Wszystkie "pisanki" wykonałam techniką serwetkową na styropianowych formach w dwóch wielkościach.
Pokryłam je białą farbą bazową, powycinałam barwne elementy z serwetek, które następnie nakleiłam na formą. Potem zaczęła się zabawa z malowaniem kolorowymi farbami przy pomocy cieniutkiego pędzelka, tapowanie gąbką, a na zakończenie wielokrotne lakierowanie. Nic nie zstąpi prawdziwych pisanek na wydmuszkach, ale te są zdecydowanie trwalsze i łatwiejsze w przechowywaniu, a równie lekkie jak tradycyjne pisanki.

     I tak w efekcie zmagań z materią powstała prawdziwie wielkanocna "pisanka" z sikorką bogatką, baziami i pierwszymi wiosennymi kwiatkami.

Była też pisanka skąpana w gałązkach bzu w lawendowym odcieniu oraz jajeczko różane...

Zrobiłam też jajka z biedronkami dla dzieciaczków, takie troszkę z przymrużeniem oka, ale przecież Wielkanoc to radosny czas. Kto powiedział, że mają być tylko kurczaczki, króliczki, bazie czy obsypane kwieciem gałązki :).

Jajeczka zrobiłam i... rozdałam. Pozostało tylko kilka zdjęć i  kolorowe plamy na spodniach. Taka już moja uroda - bez plamek, przecięć czy zagubień nie może obejść się żadna praca :).

A tu jeszcze do kompletu wiosenny staw z kaczusią w słoiku. Taka mała wielkanocna dekoracja.

Decoupagowe pisanki - hand made by ThimbleLady

wracam...

Od tygodni na moim blogu cicho i głucho.
Gdy spojrzałam na datę ostatniego postu nie mogłam uwierzyć, że upłynęło tak dużo czasu. Niczym woda w rzece uciekały godziny, dni, tygodnie, a nawet miesiące. Oczywiście miedzy licznymi zajęciami zaglądałam na ulubione blogi, podczytywałam i cieszyłam oczy zamieszczonymi fotografiami. Przepraszam, że nie zagościłam na dłużej, ale obiecuję poprawę!

Minionego czasu nie nadrobię, ale spróbuję pomaleńku zrelacjonować choć fragment tego co się w międzyczasie wydarzyło/uszyło/zmalowało :). Nowego aparatu nadal nie nabyłam, bo jakoś trudno mi zdecydować jaki model wybrać. Zdjęcia na szczęście udało się zrobić moim wysłużonym staruszkiem. Kawałek drutu i taśma izolacyjna całkiem dobrze radzą sobie z utrzymaniem wszystkich jego części w całości.

Na pierwszy ogień wspomnienie weekendu spędzonego w Górach Izerskich.
Po latach tęsknoty za górami udało mi się choć w maleńkim kawałeczku zrealizować marzenie.
No może nie była to wielka wyprawa ze wspinaczką, ale smakowałam każdą chwilę.

Na Stóg Izerski wjechaliśmy kolejką gondolową. Dojście do niej było dla mnie wyczerpujące, Serducho waliło jak oszalałe, oddech stawał się ciężkawy, a mięśnie nóg zaczęły słabnąć. Ale widoki - szczególnie z góry zrekompensowały wszelkie trudy.

Był śnieg, był wiatr, ale było też błękitne niebo oświetlone promieniami słońca.

Na górze odzyskałam całą straconą energie. Teraz serduch drżało z emocji. Panorama gór zachwycała.

Miło było zawitać do schroniska PTTK, w którym jakby zatrzymał się czas - wygląd, atmosfera, skrzypiąca drewniana podłoga, a nawet zapach - wszystko jak przed laty.  Naleśniki z jagodami zbieranymi na miejscu, nigdy nie smakowały tak dobrze. Nawet gorąca herbata miała jakiś lepszy, intensywniejszy aromat, a widok z okna... eh szkoda gadać!

Jako że jednym z członków naszej górskiej wyprawy był roczny jegomość moim towarzysze pozostali w schronisku poniżej szczytu Stogu Izerskiego i degustowali serwowane tam smakołyki, a ja wypuściłam się już dalej sama.

Było pięknie, niemal magicznie. Zachwycało mnie wszystko co widziałam. Pozdrowienia mijanych ludzi wywoływały nieschodzący uśmiech na twarzy i przywołały wspomnienia.
Radość mieszała się ze wzruszeniem.

Nadszedł czasu powrotu... Wróciłam do schroniska na Stogu Izerskim. Kolejka zwiozła nas w dół zbyt szybko by smakować widziany z góry krajobraz. Pozostał niedosyt, ale i radość, że jednak się udało.

Schodząc w dół zahaczyliśmy o "Izerską Chatę". Słuchy o serwowanych tam pstrągu doszły do mnie zanim dojechałam do Świeradowa.
Powiem Wam, że tak pysznego pstrąga pieczonego na kamieniu nigdy wcześniej nie jadłam. Szczerze polecam jeśli kiedyś zawitacie w tamte strony. Ryba przyrządzana jest na bieżąco, dlatego trzeba uzbroić się w cierpliwość, ale smak wynagradza czas oczekiwania. Zresztą nim ryba wylądowała na talerzu zaserwowano nam niezwykłą rozgrzewającą herbatę podawaną ze śliwowicą, miodem i cytryną - no rewelacja! 

kocie etui na początek nowego roku...

Zawiesiłam się na dłuższą chwilkę... Minęły święta, minął Sylwester i Nowy Rok... Nawet nie wiem kiedy i jak. Ale już nadrabiam zaległości i czym prędzej tu wracam. 

Na początek - choć to już trzynasty dzień stycznia czyli poślizg pierwsza klasa - życzę Wam pięknego, szczęśliwego i pełnego miłości roku. Kreatywności, niewyczerpanych pokładów inspiracji i realizacji nawet najbardziej szalonych pomysłów! 

A co do minionego czasu. Nie był on bezproduktywny. Wręcz przeciwnie. Niemal w ilości hurtowej  jak to przed świętami u mnie bywa szyłam, kleiłam, malowałam, filcowałam :) Zarywałam noce, kłułam palce. Przygotowywałam świąteczne podarki, malowałam kolorowe bombki, piekłam pierniczki i nabijałam pomarańcze pachnącymi goździkami.

A  nowy rok rozpoczęłam kocim etui. Dokładnie w noworoczny poniedziałek uzmysłowiłam sobie, że mój telefon nie ma ubranka. Mimo, że z łatwością można zakupić etui idealnie dopasowane do modelu aparatu postanowiłam zrobić je sama. Uznałam, że mój codzienny towarzysz (telefon) zasługuje na coś szczególnego J.

 

Wybrałam kawałek grubszego szarego filcu. Do tego  kilkanaście centymetrów podszewki w białe groszki i żółte kocie piękności (tak, tak na podszewce też są małe, smukłe kociaki), kilka gramów włóczki czesankowej, jakieś kilka metrów lawendowego kordonka, plastikowe oczy i... szary kociak uśmiecha się uroczo.

 Jak na razie etui sprawdza się idealnie. Telefon jest bezpieczny, a na dodatek łatwo znaleźć go w przepastnej torbie jaką na codzień noszę. Niestety nadal nie kupiłam nowego aparatu fotograficznego. Korzystam z aparatu w telefonie, ale jakość zdjęć pozostawia wiele do życzenia, dlatego proszę o wybaczenie.

Miłego weekendu kochani.

  Kocie etui - made by ThimbleLady

torba i kosmetyczka z ognistym wnętrzem...

Ostatnio pisałam o podarku dla kuzynki, dziś kolejne wyzwanie - podarek dla przyjaciółki. 

Tym razem już nie miałam tak dużych dylematów - postanowiłam uszyć solidną torbę na zakupy. Duża i pakowna torba potrzebna jest chyba każdej pani domu, a takiej która będąc moją równolatką ma czwórkę wnucząt, to już szczególnie J

Osoby tu zaglądające zapewne zauważyły, że kolejno moich bliskich obdarowuję własnoręcznie uszytymi torbami (tu) (tu) (tu) i (tu). Może nie jestem zapaloną ekolożką, ale na sercu leży mi dobro planety na której żyję, powietrza którym oddycham, wody którą piję. Przerażają mnie tony śmieci produkowane przez człowieka, tworzywa przez setki lat nie ulegające degradacji, duszący smog i pyły w powietrzu.  Na tyle ile to możliwe staram się dbać o swoje otoczenie i przynajmniej nie dokładać mu zbędnego balastu. Przerabiam opatrzone ciuchy, słoiki lub puszkę po kawie przemalowuję, ozdabiam i przechowuję w nich szyciowe drobiazgi, ciekawą butelkę zmieniam na wazonik, staram się (w miarę możliwości) szerokim łukiem omijać foliowe siatki. Niewiele to w skali globalnej, ale zawsze to lepsze niż nic.   

Ale wracając do tematu głównego - materiałowej torby. Pamiętam z dzieciństwa, że wybierając się na zakupy na pobliski rynek warzywny lub do sklepu społemowskiego zabierało się ze sobą siatkę uszytą ze stylonowej tkaniny, uplecioną ze sznurka lub jak w filmie "Poszukiwany, poszukiwana" z  przedziwnie rozciągającej się materii, która niewypakowana miała wielkość woreczka śniadaniowego, a obciążona potrafiła ciągnąć się aż do ziemi. Jedynie w Pewexie dostawało się foliowe siateczki z charakterystycznym logo. Wtedy to było coś - niemalże towar luksusowy :)   

Torbę dla przyjaciółki uszyłam z grubej drukowanej bawełny. Ma solidne, długie rączki umożliwiające targanie siaty zarówno w dłoni, jak i na ramieniu. Wnętrze wykonałam z czerwonej wzmocnionej satyny z drobnym czarnym nadrukiem. Wewnątrz naszyłam sporej wielkości kieszeń na drobiazgi - klucze, portfel czy telefon. 

Boki i spód wzmocniłam flizeliną i przeszyłam na szerokość milimetra co nadało torbie odpowiednią formę i pakowność.

Jak już wspominałam w poprzednich wpisach - nie lubię wyrzucać skrawków tkanin pozostałych po szyciu, dlatego też i tym razem z resztek postanowiłam uszyć do kompletu kosmetyczkę  również z praktyczną kieszonką wewnątrz.

Podarek został ciepło przyjęty, w pełni zaakceptowany i jak zauważam - obecnie jest mocno eksploatowany co bardzo mnie cieszy!

Torba + kosmetyczka - made by ThimbleLady

chustecznik ze starej fotografii...

Jesień, którą tak bardzo lubię, to poza magicznymi kolorami, lśniącymi kasztanami, czerwoną jarzębiną i dynią pod każdą postacią, to także czas infekcji. Katar to dla mnie jeden z trudniejszych do przejścia objawów przeziębienia. Zatkany nos = niemożność oddychania. Nie znoszę tego. Duszę się, nie mogę spać, a jak już nawet przysnę, to budzę się zmęczona z niedotlenienia. Ale cóż robić, gdy już dopadnie?! Ano trzeba sobie jakoś radzić. Kropelki, maści, parówki z olejkami, no i chusteczki. Tony chusteczek.
Oczywiście nie tylko mnie to dopada - choć to żadna pociecha :).
Ale dlaczego o tym wspominam? Ano dlatego, że potrzebowałam pomysłu na drobny podarek dla kuzynki. Moi bliscy zazwyczaj oczekują ode mnie ręcznie robionych upominków, dlatego z pewnym wyprzedzeniem muszę ogarnąć temat. Lniana torba na zakupy już była, podobnie jak ręcznie zdobione akcesoria kuchenne czy kolorowe poduchy. Co więc zrobić? Ostatecznie to właśnie nabyta infekcja „natchnęła” mnie do działania! Chustecznik zdobiony techniką decoupage! 

Dotychczas zazwyczaj bawiłam się w zdobienie prostokątnych chusteczników. Tym razem jednak, w moim ulubionym sklepie dla hobbistów był jakiś pogrom i na półce pozostał tylko jeden drewniany chustecznik, na dodatek w kształcie kostki. Jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma!

Prace rozpoczęłam od pomalowania kilku miejsc ciemną, grafitową farbą. Po wyschnięciu jej całość pokryłam białą farbą bazową. Do ozdobienia wybrałam serwetkę z czarno-białym nadrukiem przypominającym stare fotografie. Dzieciaczki w strojach z minionej epoki wyglądają uroczo. Nie są cukierkowe, ale mają w sobie jakiś czar. Szarość starych fotografii podkreśliłam dodatkowo przecierając formę drobnym papierem ściernym, co sprawiło, że spod serwetki wyłoniły się postarzające grafitowe cienie. Po wstępnym lakierowaniu domalowałam drobne kropeczki na górze i przyciemniłam brzegi. 
Na zakończenie dodałam półperełki wokół otworu chustecznika i... podarek gotowy!

chustecznik decoupage - hand made by ThimbleLady