kraciasta spódnica z koła...

Myślicie już o jesieni? Przyznam, że ja jeszcze nie -co jest dla mnie absolutną nowością. Ba nawet staram się zaklinać lato, aby jeszcze nas nie opuszczało. Mimo chłodu o poranku  z uporem maniaka wyciągam z szafy lekkie sukienki, tuniki i spodnie.
Co innego moja przyjaciółka. Ona już od dawna obrała kierunek na jesień :).
Pewnego upalnego dnia w oknie wystawowym sklepu z tkaninami dostrzegła upiętą na manekinie kraciasta materię. Zamarzyła o długiej spódnicy na jesienne chłody. Pierwotnie miała być prosta, długa do kostek z ułożonymi w pasie głębokimi zakładkami. Nie był to najlepszy pomysł, bo koleżanka wzrostem nie grzeszy, a i jak sama zwykła powiadać -  talia osy już dawno ustąpiła miejsca oponce. Głębokie zakładki i gruba materia nie wróżyły więc nic dobrego. Po krótkiej burzy mózgów ostatecznie wybrała koło o długości midi.
Mieszanka wełny z poliestrem, jedwabna podszewka, krata...
Czułam, że bułka z masłem to to nie będzie. Dość duża krata składająca się z różnej grubości i koloru linii wymagała dużej koncentracji i zabiegów przy składaniu i krojeniu. Do tego forma pełnego koła. Dość gruba i mięsista materia nie odkształca się tak bardzo jak delikatne szyfony czy jedwabie nie mnie jednak zanim uzyska się idealną linię dołu trochę trzeba się nagimnastykować, a wszelkie niedociągnięcia przy takiej materii widać szczególnie wyraźnie. Kolejna sprawa to podszewka jedwabna czyli ogon goni ogon. Wyrównanie i nadanie temu ładnej linii to już dla mnie wyższa szkoła jazdy.

No mój aparat z czerwienią sobie nie radzi... Na każdym zdjęciu kolor tkaniny wygląda inaczej...

Dół spódnicy z koła to spore wyzwanie. Można dolną krawędź obrzucić overlockiem i przestebnować na milimetr, można po obrzuceniu przefastrygować dół, delikatnie ściągnąć nitkę, aby zebrać nadmiar centymetrów i podwinąć ręcznie ściegiem krytym, ale można też podszyć lamówką. Wybrałam trzecią opcję. Satynową lamówkę przyszyłam do ogromnego koła, przewinęłam, przeprasowałam i ręcznie przyszyłam.

Całkiem przyzwoicie wyszło mi spasowanie linii krat na szwach.
Koleżanka zadowolona, ja odetchnęłam z ulgą.

made by ThimbleLady

sukienka dla małej księżniczki part.2...

Sukienkowego szału ciąg dalszy. Bo kiedy jak nie latem, gdy słońce na niebie, gdy świat wydaje się piękniejszy, pełen pozytywnej energii, radości i  lekkości. Dla kogo? - dla małej księżniczki oczywiście :).
Tym razem sukienka miała być o rozmiar większa, od tej którą pokazywałam w lipcu br tu. Miało też być romantycznie i "na bogato". Zwiewności, falbanki, koronki, kwiaty...
Subtelnie w kolorze, bogato w formie.

Podobnie jak w poprzedniej księżniczkowej sukience miałam do dyspozycji dzianinę i szyfon. Do tego jeszcze koronki i wstążki. Ze śmietankowej, dość mięsistej dzianiny uszyłam więc górę sukienki - prostą, w formie koszulki na szerokich ramiączkach.
Dół sukienki to szyfon, lekko elastyczna koronka no i  obowiązkowe falbanki. Bo sukienka w założeniu miała wirować i lekko wznosić się podczas ruch. Taka w stylu hiszpańskim, szeroka i zwiewna.

Na bazowym kole z kremowego szyfonu naszyłam owalnie warstwowo falbanki.
Aby delikatnie "podkolorować" jednobarwną płaszczyznę dołożyłam odrobinę różu. Jedna warstwa falbany ma jasnoróżowy odcień, druga z kolei uszyta jest z koronki. Z tej samej koronki zrobiona jest szarfa do przewiązania w pasie.

Do koszulki doszyłam motylkowy rękawek z koronki haftowanej na tiulu. Wykorzystałam fakt, że koronka ma bardzo urokliwe wykończenie jednej krawędzi, który posłużył za dół moich mikro rękawków.

Z jasnoróżowej wstążki w odcieniu niemal identycznym z szyfonem na falbankę zrobiłam sporej wielkości różę. Oczywiście róża to broszka, którą w każdej chwili można umieścić w innym miejscu sukienki lub na opasce do włosów, a także całkowicie z niej zrezygnować. W założeniu ma stanowić element ozdobny szarfy wiązanej w pasie.

Sukienka dla 6 latki - potrzebne materiały:

- dzianina – ok. 30-35 cm

- szyfon  - 200/150
- koronka elastyczna z metra
- koronka haftowana na tiulu
- nici
- zapięcie do broszki
- wstążka na różę.

made by ThimbleLady, brosz róża - hand made

smaki orientu i urodziny...

     Coś na zakończenie wakacyjnych dni. Małe podsumowanie, które chciałam przygotować z okazji szóstych urodzin bloga. Tak, tak dokładnie 6 lat temu 04.09.2010 r.  ukazał sie pierwszy post. Tradycyjnie o mało dziś nie przegapiłam tego faktu. Blog miał być antidotum na zmiany w moim życiu wywołane chorobą. Odskocznią i lekarstwem. Przyznaję, że nie podejrzewałam, że tyle czasu przetrwa, że starczy mi na niego sił i chęci. Mało tego -  muszę przyznać, że spełnił swoją rolę. Nawet jeśli to komuś wyda się dziwacze, a nawet głupie, to w tym najtrudniejszym czasie odciągnął on mnie od uporczywych myśli, bólu i  nieprzyjemnego zawieszenia. Dzięki niemu też poznałam sporo niezwykłych osób.

W cyfrach też całkiem nieźle to wygląda: 

- 245 postów (średnio 40 postów w roku)

- ponad 5000 komentarzy

- 253 obserwatorów

                        za wszystko bardzo dziękuję!

Urodziny zmobilizowały mnie do przejrzenia katalogów i zrobienia w nich małych porządków. Gdy przypatrzyłam się zdjęciom opublikowanym przez okres minionych 6 lat doszłam wniosku, że - w mojej szafie sporo jest rzeczy inspirowanych orientem. Dlatego przy okazji urodzin powstał trochę z przypadku - mały przegląd orientalnych smaków. Nigdy nie ukrywałam, że "od zawsze" lubię dalekowschodnie klimaty. Długie tuniki lub sukienki w połączeniu ze spodniami noszę od lat, szerokie spodnie niczym z Baśni z 1001 nocy namiętnie eksploatuję i dziś. Już na studniówke, a było to lat temu... ;) uszyłam sobie portki inspirowane spodniami Sindbada żeglarza na dopasowanym karczku, z szerokimi nogawkami zebranymi dołem w wąskie mankiety.
A co znalazłam uwiecznione na zdjęciach? Dwie sukienki stylizowane na japońskie kimono. Jedna bardzo delikatna z cieniowanego jedwabiu w malowane kwiaty. Drugą z bardziej mięsistej tkaniny w drobną łączkę, z wysoką stójką obszytą białą lamówką, zapinaną asymetrycznie na małe, białe guziczki grzybki.

Do tego samo kimono, szyte dość dawno temu specjalnie na imprezę tematyczną. Kimono powstało z czarnej satyny jedwabnej w szare róże. Ma długie, szerokie rękawy (ponad 70cm), białe wykończenie przy szyi oraz długi na 4 metry obi.

Bardzo lubię też spodnie nazywane alladynkami, szarawarami czy też haremkami. I to bez względu na mody i obowiązujące trendy od lat mam w szafie kilka sztuk, które namiętnie noszę, szczególnie w letnie dni. Jednobarwne, kolorowe, bawełniane, satynowe a nawet z żakardu.

Zdarzało mi się też - i to nie raz, założyć piękne hinduskie sari...

...a jeszcze częściej - inspirowane hinduskimi kameez  tuniki zdobione haftem wokół dekoltu i rękawów z rozcięciami po bokach.

I o ile mnie pamięć nie myli to jeszcze coś by się znalazło... :)

...........

kolejna letnia maxi sukienka...

     Po kilku bardzo chłodnych dniach znów pojawiło się słońce i to od razu w pełnym rozkwicie. Tym, którzy w tym czasie wybrali się na wakacje pogoda wynagrodziła długie dni oczekiwania, ale 33 stopnie w mieście to nie w kij dmuchał. Betonowa pustynia. Nawet miejskie oazy zieleni nie dawały ukojenia.

Wiskozowa sukienka bardzo lekka i miła w dotyku całkiem przyzwoice zdała egzamin w jeden z upalnych dni. Kupiłam ją bardzo dawno temu za przysłowiowe gorosze z przeznaczeniem na przeróbkę dla jakiejś małej księżniczki. W końcu róż to róż - nie lubimy się za bardzo. Sukienka swoje odleżała. Wyciągnęłam ją ostatnio, aby wreszcie zmierzyć się z przeróbką i... na chwilę zmieniałam zdanie.  W końcu przerobić zawsze ją jeszcze mogę!

Chyba mój aparat kończy swój żywot, bo coraz częściej kolory na zdjęciach znacząco odbiegają od realu. W rzeczywistoście kolor różowy nie jest tak bardzo intensywny jak na powyższych zdjęciach. Najbliższy rzeczywistości jest ten na fotce poniżej.

sukienka - Atmosphere, baleriny - Parfois

moja kolekcja naparstków cz. 9 Luksemburg / my thimble collection part. 8 Luxembourg...

     Po rocznej przerwie nadszedł czas na kontynuację wpisów o mojej drugiej po rękodzielnictwie pasji - a mianowicie kolekcjonowaniu naparstków.  Impulsem do wznowienia prezentacji moich małych skarbów był podarek jaki otrzymałam od Anny - autorki bloga Być kobietą:  http://pannaanna-mmanna.blogspot.com/, która nie tylko pokazuje co ma w szafie, ale pięknie pisze o poznawaniu i smakowaniu świata z rodziną, opisuje miejsca, które dane jest jej odwiedzać, wspomina o pasji biegania i o tym jak pięknie "Być kobietą".
Tym razem naparstek przyleciał do mnie z Luksemburga - pełnego uroku kraju, którego dewiza państwowa brzmi "Chcemy pozostać tym, czym jesteśmy".
     Naparstek jest porcelanowy z charakterystycznym nadrukiem herbu Luksemburga.  Na tarczy w srebrne i błękitne pasy znajduje się czerwony lew w koronie. Nad tarczą z kolei jest duża złota korona. Tarczę po obu stronach podtrzymują dwa ukoronowane lwy (same koronowane głowy :)).

Do naparstka dołączona była jeszcze kartka, ale pozwólcie, że zapisane na niej słowa zostawię tylko dla siebie. Aniu jeszcze raz ogromnie Ci dziękuję za prezent! To niezwykłe, że w tym nieco zwariowanym świecie zdarzają się tak miłe zdarzenia.

cdn...