kaszkiet/cyklistówka dla małego eleganta.../hat for the little dandy...

Zima, zima, zima, pada pada.... nie, nie jeszcze nie zima i jeszcze nie śnieg, ale chłód bywa przejmujący, szczególnie o poranku. Ziąb, wiatr, bywa że i deszcz. Klasyka. Kocham ogniste kolory jesieni, gdy niczym mistrz pędzla ozdabia świat czerwienią, burgundem, ciepłym odcieniem pomarańczy czy rdzawej cegły.  Uwielbiam szelest liści pod butami, lubię też wsłuchiwać się w stukot kropli deszczu o parapet… 

Moje kieszenie i biurko wypełniają kasztany. Od kiedy pierwszy raz zobaczyłam te cudownie owalne owoce zbieram je namiętnie. W tym roku poza wypełnieniem kieszeni zrobiłam też z nich nalewkę – ponoć idealna na stawy, a te mi ostatnio dokuczają. Jesień ma w sobie czar, ale też i nastraja nostalgicznie. Przypomina o przemijaniu, o nieuchronności pewnych zdarzeń.

Gdy tylko nastają chłody z szafy wyciągam ciepłe rękawiczki, szale i czapy. Dawno, dawno temu, jeszcze za czasów szkolnych nie znosiłam nosić czapek, no co najwyżej kaptur od kurtki. W szafie były zazwyczaj czapki włóczkowe robione przez mamę, ciocię czy babcię na drutach lub szydełku. Mało estetyczne jak mi się wydawało, takie niemodne,  "babcine". Odciskały mi się na czole, "gryzły" mnie w głowę i w ogóle były do niczego. Wstydziłam się, bo wyglądałam w nich koszmarnie. Zdarzało się, że dla świętego spokoju wychodziłam z domu w czapce, by zaraz za progiem schować ją do kieszeni lub wcisnąć głęboko do tornistra.

Dziś  nie wyobrażam sobie, żebym nie założyła czapy w chłodny dzień. Ba – ja je nawet polubiłam. Zresztą ktoś kto doświadczył bólu zatok zapewne podziela moje zdanie. Mam więc wielkie włóczkowe czapy z pomponem, wełnianą czapkę z daszkiem, a nawet czarny kapelusz…

Uszyłam już w życiu sporo różnych, czasem dziwnych rzeczy, ale czapki jakoś nie. Pomijam oczywiście wszelkiej maści nakrycia głowy na bale przebierańców.

Dlatego najwyższa pora zmierzyć się z czapą i to zdecydowanie ambitniejszą niż prostą dzianinową owalnie zakończoną tubą.    

Może kaszkiet?! Na początek w wersji mini dla małego eleganta. 

Kaszkiet to męska czapka z daszkiem najbardziej popularna chyba w latach 30, ale używana już w XVIII wieku przez żołnierzy m. in. armii polskiej (z daszkiem z przodu) czy  pruskiej (w formie kapelusza z rondem podniesionym z przodu i z tyłu). Można go łączyć z jeansami jak i z eleganckim garniturem, bo w obu wersjach wygląda świetnie.

Zdecydowałam się na cyklistówkę/kolarkę taki typ kaszkietu z daszkiem, kojarzony z dwudziestoleciem międzywojennym, charakterystycznym elementem stroju paryskiego apasza, szyty z klinów z guziczkiem na łączeniu.

Wybrałam materię w małą biało-brązową kratkę i oliwkową podszewkę. Plastikowy guzik na nóżce obciągnęłam kawałkiem tkaniny. Potrzebny był jeszcze daszek. W hurtowni z dodatkami zapewne dostałabym gotowy, ale o tym nie pomyślałam. Wycięłam więc daszek ze sztywnej teczki do dokumentów, brzeg okleiłam i obszyłam tkaniną. Pomysł z wyborem tkaniny w kratkę na pierwsze szycie kaszkietu był nieco od czapy, ale w miarę udało mi się spasować linie. I tak oto jest – pierwsza cyklistówka dla mniej więcej dwulatka.  

Kaszkiet / cyklistówka - made by ThimbleLady