ostatnie słońca podrygi...

...w promieniach słońca jakoś tak niesamowicie, ciepło i przyjemnie, a w cieniu już czuję przeszywający chłód wywołujący niemiły dreszcz. Cofam się. Wracam w tę częśc ogrodu gdzie nadal docierają promienie słonka.
Czuję się spokojnie i lekko. Głęboko oddycham dotleniając najniższe części płuc. Czuję lekki zawrót głowy - klasyczny objaw przetlenionego mieszczucha spędzającego większą część życia w czterech ścianach. Odpoczywam, ładuję akumulatory. Cieszę oczy barwami jesieni - uspakajającą zielenią, energetyczną czerwienią i soczystą pomarańczą. Kołyszę zmysły fiołkowym odcieniem cudnych marcinków rosnących w gęstych bukietach. Zachaczam spódnicą o ostre kolce berberysa chroniące jego owoce przed intruzami, a lekki podmuch wiatru rozwiewa mi włosy i rozplątuje apaszkę. Oddaję się czemuś w rodzaju medytacji na świeżym powietrzu. Kontempluję tajemnice i siłę natury...

"Mary Lennox wsunęła ręce pod liście i poczęła je rozgarniać na boki. Gęsto wiszący bluszcz tworzył jakby luźną, powiewną zasłonę, chociaż część gałęzi pięła się na drzewo i po żelazie. Serce dziewczynki poczęło bić jak młotem, a ręce drżeć ze szczęścia i podniecenia. A rudzik śpiewał i ćwierkał dalej, tak przechylając główkę, jakby i on czuł się podniecony. Mary poczuła pod ręką kwadratowy, żelazny zamek z otworem na klucz."
                                                                                    /Frances Hodgson Burnett  "Tajemniczy ogród" / 

Z zamyślenia "wytrąca" mnie mały cytrynek. Zdziwiona wołam do właścicielki tego niesamowitego ogrodu - "spójrz jakiś zbłąkany motyl zapomniał, że zima nadchodzi i jakoś tak leniwie machając skrzydełkami krąży szukając smakowitego pyłku kwiatowego". Moje zdziwienie jest tym większe go podążając za jego ospałym nieco lotem, docieram do lśniących w słońcu marcinków i ... nie wierzę własnym oczom !!! - jeden, dwa, trzy... dziesięć... a to tylko i tak wycinek tego co zobaczyłam J

Zupełnie niezamierzenie ubrałam się w kolory tak zbliżone do kolorów tego tajemniczego ogrodu. Ciepły, brązowy sweterek (zakupiony kilka lat temu) z rękawami 3/4 spod których wystają rękawy białej bawełnianej bluzki. Wokół szyi pomarańczowa apaszka, która nie tylko ma rozjaśnić ciemną górę, ale przede wszystkim ochronić szyję, bo ostatnio coś często łapię infekcje gardła - oraz wytwór moich rąk - długa spódnica w niesamowicie energetycznych kolorach z orientalnymi wzorami. Lekka, zwiewna, zapinana na lewym boku kopertówka. Oczywiście zdecydowanie bardziej nadaje się na lato - bo i z takim przeznaczeniem powstawała - ale jak się okazuje i jesienią można ją wykorzystać. Do tego zamszowe kozaki - wygodne i ciepłe, świetnie udowodniły że i ogród im nie straszny.

sweter - Watcher; spódnica - hand made; kozaki - Oxy's;

apaszka - India Shop, wisior - upominek od przyjaciółki przywieziony z Hiszpanii

tajemniczy ogród z marcinakmi oblepionymi motylami - własność tejże samej przyjaciółki